بنام دوست

تقدیم به شاعران انجمن شعر زنان شیراز

عاشقم بر انجمن ای دوستان     

بشکفم مانند گل در بوستان

همره و یاران من در انجمن

گفته ها دارند بس شیرین سخن

من هم از این باغ چون گل چیده ام

بوی گل را از گلی بوییده ام

وه نجاتی شاعر شیرین زبان

در بریزد از کلامش در بیان

او که هم استاد باشد خوبرو

میکند با شاعران او گفتگو

سروروسالار ما نرگس بود

جای ایشان صدر در مجلس بود

تینت پاکش حسینی زاده است

این کرم را لطف یزدان داده است

من چه گویم کی توانم شرح او

بازکویم شرحی از او به مو

خامه در وصفش ندارد این توان

بر نویسد ماجرا اندر بیان

اعظم و فرزانه چون نهری سبیل

گفته شان نغز باشد بی بدیل

زاینکه عصفوری بود این نازنین

طبع شعرش نزد ارباب یقین

می شود مقبول اندر آسمان

می سراید نغمه بر آن خاندان

هست بابایی جواهر در ناب

می دهد پاسخ به خوشرویی جواب

هم خودش شاعر و هم نیلوفرش

لذتی دارد نشستن در برش

شعر های عسکری بس دلنشین

جای مهرش در همه دلها یقین

چهره شاد ندا آن نوگرا

شاعری ماهر ولی بی ادعا

نا امیدی برکند امیدوار

می رساند دل به آهنگ قرار

این زمان هم که زمانی آمده است

همرهش شادی جوانی آمده است

چونکه شیرازی بود در انجمن

او بشوید گرد غم از ما و من

هست رحمانی عفیف و نکته دان

هم موقر باشد و هم مهربان

عذر خواهی می کنم از دیگران

تا ببخشاید من را در نهان

حرف دل را می زنم یکجا تمام

انجمن را دوست دارم والسلام

تذکر:

اعظم قلندری                   سروده اشرف صفازاده

فرزانه یزدان شناس 

ندا هدایتی                               

آقای مهربان غزلهای غریب

دستهای خالی پر از نیازم را به پنجره فولادت گره می زنم بدون اینکه چیزی بگویم .چیزی نمانده است که باران بگیردو...

شکوه دل انگیز بارگاه رضا(ع)دیرگاهی است که در جان شعر نشسته است.وانجمن شعر زنان شیراز سالهاست که از طراوت این مضمون سرشار است. وباران ترانه و رویش اندیشه های سبز شعرها را بهاری کرده است.

میلادش مبارک

تو آسمان منی من پرنده ام آقا

برای بال من آغوش خویش را بگشا

که کوچ کرده ام از سردسیری تشویش

به گرمسیر دل انگیز گنبدت مولا

گذشته ام من ازانبوه جنگل تردید

و حجم خشک نفس گیری بیابانها

غریب تر زمسافر غریب تر ز غروب

کشانده مهر تو ای خوب تا کجا ما را

رسیده ام لب ایوان نگاه من ابری

شکوه گنبد خورشیدگونه ات پیدا

کنون به وسعت جغرافیای دلتنگی

نشسته ام بزنم باز دل به این دریا

کویر تجربه تلخ لحظه های منست

تو مثل جاری آبی بر این عطش اما    پروانه نجاتی

تو مرا در مدار خوابهایت می چرخانی

سر می دوانی

تا هزار آیینه بپیماید

پاهایم خسته است

حرفی که از فرط پیری

به جیغ می ماند زنگ استخوانهایش

خوشحال می شود شاعر سری به شعرهایش بزنی

تا زنجره ها

وضجه باد توی گوش برگها

نام مرا جیغ بکشند مادر تمام تنهایی ها

قدم گذاشته است توی کهکشان شیری .

خدا امشب ستاره ها را گم کرده است توی جیب های آسمان

تا من گیسوان دختران غم را

ببافم با ریسمان آسمان

بر کفش های گلی زمین بوسه می زند باران

و من توی عشقی که جا مانده است

محو می کنم ماه خانه ام را

مه دنیا را گرفته

من مه را

 توی دستانم

می چکانم

چشم های باران را

از قاب خاکستری خواب هایت

                   مهسا عسکری 

نترس!!!

بعد از من کسی نگاهت را تاب نمیگیرد

و آب نمیدهد رویاهایش را.....

***        

هیچکس قسم نخورده مثل من روسری ات را

نذر امامزاده ای کند

که یکبار هم اجابت نکردند تو را.....

گناهم را گردن لبهایی انداخته ام

که تو را نبوسیدند و کنارت نگذاشتند.....!

نمی دانم..

شاید آنقدر دیده بودمت

که کاش نمیدیدمت......

         لیلا اسماعیلی

جنوب شرقی چشمت

امشب خیال زخمی من پر کشیده است

سمت جنوب شرقی چشمت پریده است

امشب در این اتاق پر از خاطرات تو

چفیه پلاک نقش تو را لب پریده است

یک بی نشان نشانی تو مینویسم آه

از روزگار رفته که حسرت کشیدهاست

ای کاش ردپای من از عشق گم شود

آه این خیال کهنه کمی نا رسیده است

میخواهم از تو باز نگویم نمیشود

این شعر هم که خواب تو را باز دیده است

در گرگ ومیش خاطره های گذشته باز

انگار صبح تازه ای از نو دمیده است

             مریم اسمعیل نژادشیرازی